Wielu polskich marynarzy miało ostatnio liczne problemy podatkowo-prawne z tzw. „podatkiem szelfowym” tj. z obowiązkiem zapłaty podatku ze względu na miejsce wykonywania pracy na szelfie w danym państwie.
15 lipca 2016 r. w życie weszły przepisy ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw („Nowelizacja”), wprowadzające do polskiego porządku prawnego klauzulę przeciwko unikaniu opodatkowania („Klauzula”), której celem jest przeciwdziałanie praktykom agresywnej optymalizacji podatkowej.
W 2004 roku przyjęto pod auspicjami IMO tekst Międzynarodowej Konwencji o Postępowaniu z Wodami Balastowymi (International Conventions for the Control and Management of Ship’s Ballast Water and Sediments, 2004 znanej jako Ballast Water Management Convention, BWM Convention). Był to efekt ponad dekady prac zapoczątkowanych podczas tzw. Szczytu Ziemi w Rio de Janeiro (UNCED ’92). Podjęto wówczas decyzję o konieczności wypracowania wiążącego na globalną skalę instrumentu prawnego, którego celem miało być rozwiązanie kwestii
Kiedy rankiem 24 czerwca 2016 r. ogłoszono, iż blisko 52% biorących udział w brytyjskim referendum opowiedziało się za opuszczeniem przez Zjednoczone Królestwo Unii Europejskiej, jasnym stało się, iż miało miejsce wydarzenie historyczne. Jednocześnie z uwagi na jego precedensowy charakter, skutki nadchodzącego Brexitu nadal pozostają przedmiotem dyskusji. Jaki więc wpływ może mieć na szeroko pojęte prawo morskie opuszczenie przez Wielką Brytanię Unii Europejskiej?
Wśród polskich marynarzy dominuje dość powszechny pogląd, że skoro marynarz wykonuje pracę na statkach eksploatowanych przez zagraniczne przedsiębiorstwa, które mają faktyczne (rzeczywiste) zarządy lub siedziby prawne usytuowane w korzystnych podatkowo państwach, lub gdy jego dochody zagraniczne są jedynymi dochodami w roku podatkowym, to nie ma on obowiązku deklarowania w Polsce tych dochodów. Niestety w wielu przypadkach przeświadczenie to jest błędne.
W ubiegłym roku Naczelny Sąd Administracyjny wydał kilka rozstrzygnięć, zaświadczających o korzyściach podatkowych wynikających z zapłaty rzeczowej wspólnikowi za umorzenie przysługujących mu udziałów, bądź akcji. Wtórują mu sądy administracyjne, które coraz częściej pozytywnie odnoszą się zarówno do rezultatów takiej operacji w podatku od towarów i usług, jak również skutków, jakie dla spółki umarzającej wywołuje ona w podatku dochodowym od osób prawnych.
Z dniem 17 lipca 2014 r. weszło w życie Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 655/2014 z dnia 15 maja 2014 r. (dalej: ”Rozporządzenie”). Przedmiotowe Rozporządzenie ustanawia ramy prawne postępowania umożliwiającego wierzycielowi uzyskanie europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym dłużnika (dalej: ”nakaz zabezpieczenia”).
21 czerwca 2016 r. państwa członkowskie Unii Europejskiej wypracowały porozumienie dotyczące tzw. Dyrektywy przeciwko unikaniu opodatkowania (Anti – Tax Avoidance Directive („Dyrektywa ATAD), której głównym założeniem jest przeciwdziałanie praktykom agresywnej optymalizacji podatkowej.
Omawiane w niniejszym artykule orzeczenie angielskiego Sądu Apelacyjnego (Court Appeal),[2] stanowi dopiero drugie[3] znane w systemie angielskim - dotyczące interpretacji tzw. „in transit loss („ITL”) clause”.
Nie istnieją wierzytelności nieposiadające odpowiadającego im długu, a nadto niemożliwym jest funkcjonowanie w obrocie prawnym długu w oderwaniu od związanej z nim wierzytelności – podmiot nie może być wierzycielem lub dłużnikiem względem siebie samego.
Chrzest nowego okrętu transportowego US Navy, USNS Point Loma
Producenci podmorskich kabli mają już zarezerwowane moce produkcyjne na najbliższe lata
Kolejne duże przeładunki w Porcie Kołobrzeg
Niemieckie media teoretyzują na temat roli Polski w wysadzeniu Nord Stream
Co tam panie w kontenerach? Chiny trzymają się mocno
Rosyjski żaglowiec Sztandart niewpuszczony do portu Granville