W rozwoju historycznym drobnicowy przewóz ładunków wyodrębnił specyficzny dokument przewozowy nazwany „konosament” („bill of lading”), który do XIX w. prawie niepodzielnie stanowił podstawową bazę dokumentacyjno-prawną przewozu ładunku morzem. XIX wiek przyniósł wzrost, a stopniowo i dominację przewozu ładunków masowych. Dla potrzeb tego typu przewozu formuła prawna czarteru była najbardziej adekwatna i też najczęściej stosowana w praktyce shippingowo-dokumentacyjnej. Jednakże, o ile z punktu widzenia umowy przewozu ładunku, form
Konosament („bill of lading”) pełni trzy zasadnicze funkcje w umowie przewozu ładunków morzem (w ujęciu angielskim – „contract of affreightment”), a mianowicie: jest potwierdzeniem/dowodem na okoliczność przyjęcia do przewozu określonego ładunku („B/L as receipt”);jest papierem wartościowym umożliwiającym przenoszenie własności/lub posiadania ładunku w trakcie jego przewozu („B/L as negotiable document of title”) wreszcie; jest dokumentem przewozowym zawierającym lub potwierdzającym warunki umowy przewozu danego ładunku („B/L as
Zgodnie z ogólną teorią angielskiego prawa morskiego – umowa przewozu ładunku morzem określona jest zbiorczą nazwą umowy frachtowej („contract of affreightment”).
Podstawową konsekwencją wystawienia konosamentu w umowie przewozu ładunku jest, fakt iż przewoźnik obowiązany jest wydać ładunek w porcie przeznaczenia wyłącznie legitymowanemu posiadaczowi konosamentu.
W poprzednich częściach artykułu zakończyliśmy na opisaniu procesu kształtowania się linii orzeczniczej w zakresie sekwencji ciężaru dowodu oraz na opisaniu Etapów I i II.
W pierwszej części artykułu zakończyliśmy na przedstawieniu sekwencji zdarzeń związanych z procesem dochodzenia roszczeń odszkodowawczych dotyczących uszkodzenia lub utraty ładunku, wypracowanej przez precedens „The Glendarroch”. W dalszej części przedstawimy kilka kolejnych orzeczeń, które ugruntowały to stanowisko.
W pierwszej części artykułu przedstawiliśmy Państwu drogę jaką międzynarodowe prawodawstwo przeszło począwszy regulacji XIX-wiecznych, przez Reguły Haskie (z ich późniejszymi Protokołami), Reguły Hamburskie, na Regułach Hasko-Visbijskich skończywszy. W ten oto sposób zbudowaliśmy fundament pod opis regulacji, na których druga część artykułu się skupia, a mowa tu oczywiście o Regułach Rotterdamskich.
11 grudnia 2008 Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję nr 63/122 uchwalającą „United Nations Convention on Contracts for the International Carriage of Goods Wholly or Partly by Sea” (Konwencję ONZ dotyczącą umów związanych z międzynarodowym przewozem ładunków w całości lub w części drogą morską).
Standardowe formularze umów czarterowych (np. NYPE form 1946 czy 1995 itp.) zawierają klauzule typu:„master to sign bills of lading as presented”, czy„master is to sign bills of lading [at any rate of freight] as presented by the charterer without prejudice to the charter”.
Reguły Hague-Visby (czyli „Międzynarodowa konwencja o ujednostajnieniu niektórych zasad dotyczących konosamentów”) z 1924 r. wraz z poprawkami z 1968 r. oraz 1979 r. stanowią w dalszym ciągu podstawową „legislacyjną bazę międzynarodową” do stosownych regulacji krajowych i umów przewozu ładunków morzem w międzynarodowym obrocie morskim. Nowsze próby legislacyjne w postaci tzw. Reguł Hamburskich z 1978 r. oraz Reguł Rotterdamskich z 2008 r. nie są w stanie, na chwilę obecną, podważyć dominacji Reguł Hasko-Visbijskich w szeroko poję
Tunel pod Martwą Wisłą w Gdańsku zostanie zamknięty w nocy z soboty na niedzielę
Podatki marynarskie: od 1 lipca 2024 roku sprzedaż na platformach internetowych a skutki podatkowe
Przeładunki kontenerów w Chinach w górę
Rosyjski statek wpłynął na wody terytorialne Finlandii
Szwecja. Wszczęto procedurę ochrony wraku odkrytego przez Polaków
Wielki wyciek substancji ropopochodnej na Motławie powstrzymany. Możliwy powrót żeglugi