Warunki dochodzenia roszczeń z tytułu uszkodzenia lub utraty ładunku przewożonego drogą morską – wybrane zagadnienia. Część III

W poprzednich częściach artykułu zakończyliśmy na opisaniu procesu kształtowania się linii orzeczniczej w zakresie sekwencji ciężaru dowodu oraz na opisaniu Etapów I i II.

Warunki dochodzenia roszczeń z tytułu uszkodzenia lub utraty ładunku przewożonego drogą morską – wybrane zagadnienia. Część II

W pierwszej części artykułu zakończyliśmy na przedstawieniu sekwencji zdarzeń związanych z procesem dochodzenia roszczeń odszkodowawczych dotyczących uszkodzenia lub utraty ładunku, wypracowanej przez precedens „The Glendarroch”. W dalszej części przedstawimy kilka kolejnych orzeczeń, które ugruntowały to stanowisko.

Warunki dochodzenia roszczeń z tytułu uszkodzenia lub utraty ładunku przewożonego drogą morską – wybrane zagadnienia. Część I

Wśród wydanych w 2016 roku przez angielski Sąd Apelacyjny [Court of Appeal – Civil Division] orzeczeń na szczególną uwagę zasługuje doniosły dla praktyki obrotu morskiego wyrok w sprawie „VOLCAFE LTD. V COMPANIA SUD AMERICANA DE VAPORES SA” (T/A „CSAV”).

Zakres zastosowania Reguł Hague-Visby w świetle prawa angielskiego

Generalny zakres zastosowania przepisów Reguł Hague-Visby wyznacza Art. II, zgodnie z którym:„ Z zastrzeżeniem przepisów Art. VI, na podstawie każdej umowy przewozu ładunku morzem, przewoźnik w zakresie ładowania, manipulowania, rozmieszczenia, przewozu, dozoru, pieczy i wyładowania tych ładunków – podlega odpowiedzialności i zobowiązaniom oraz korzysta z praw i wyłączeń odpowiedzialności, w zakresie przewidzianym Regułami.”

Zarys historyczny i ogólna charakterystyka międzynarodowych regulacji dotyczących przewozów ładunków morzem – część II

W pierwszej części artykułu przedstawiliśmy Państwu drogę jaką międzynarodowe prawodawstwo przeszło począwszy regulacji XIX-wiecznych, przez Reguły Haskie (z ich późniejszymi Protokołami), Reguły Hamburskie, na Regułach Hasko-Visbijskich skończywszy. W ten oto sposób zbudowaliśmy fundament pod opis regulacji, na których druga część artykułu się skupia, a mowa tu oczywiście o Regułach Rotterdamskich.

Zarys historyczny i ogólna charakterystyka międzynarodowych regulacji dotyczących przewozów ładunków morzem – część I

11 grudnia 2008 Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję nr 63/122 uchwalającą „United Nations Convention on Contracts for the International Carriage of Goods Wholly or Partly by Sea” (Konwencję ONZ dotyczącą umów związanych z międzynarodowym przewozem ładunków w całości lub w części drogą morską).

Konosamentowe klauzule typu „master to sign B/L as presented” w świetle prawa angielskiego

Standardowe formularze umów czarterowych (np. NYPE form 1946 czy 1995 itp.) zawierają klauzule typu:„master to sign bills of lading as presented”, czy„master is to sign bills of lading [at any rate of freight] as presented by the charterer without prejudice to the charter”.

Wyładowanie ładunku w innym miejscu niż port przeznaczenia – analiza w świetle prawa angielskiego

Kluczowym warunkiem umowy przewozu („contract of affreightment”) jest dowiezienie i wydanie ładunku przez przewoźnika w porcie przeznaczenia (porcie wyładunkowym). Obowiązek ten w systemie common law ma charakter obowiązku bezwzględnego („absolute obligation”), z bardzo „krótką listą” okoliczności zwalniających przewoźnika z odpowiedzialności z tytułu naruszenia tego obowiązku.

Interpretacja klauzuli – „to proceed to a safe Port” w świetle prawa angielskiego

Jeżeli umowa czarteru (zarówno czarteru na czas jak i czarteru na podróż), expressis verbis, przewiduje, iż statek winien zawinąć do bezpiecznego portu lub nabrzeża, który będzie wyznaczony przez czarterującego („a ship shall go to a safe port or berth to be nominated or ordered by the charterer”), wówczas wynikają z takiego zapisu daleko idące skutki prawne dla czarterującego.

Zastosowanie Reguł Hague-Visby z świetle prawa angielskiego

Reguły Hague-Visby (czyli „Międzynarodowa konwencja o ujednostajnieniu niektórych zasad dotyczących konosamentów”) z 1924 r. wraz z poprawkami z 1968 r. oraz 1979 r. stanowią w dalszym ciągu podstawową „legislacyjną bazę międzynarodową” do stosownych regulacji krajowych i umów przewozu ładunków morzem w międzynarodowym obrocie morskim. Nowsze próby legislacyjne w postaci tzw. Reguł Hamburskich z 1978 r. oraz Reguł Rotterdamskich z 2008 r. nie są w stanie, na chwilę obecną, podważyć dominacji Reguł Hasko-Visbijskich w szeroko poję