W naszym opracowaniu Czarter na czas - zakończenie czarteru (redelivery range), rozważaliśmy charakter, zakres odpowiedzialności oraz relacje pomiędzy armatorem a czarterującym, dotyczące finalnego etapu realizacji umowy czarteru na czas.
Angielski Sąd Gospodarczy (English Commercial Court (HC)) wydał w dniu 03.03.2022 bardzo ciekawe orzeczenie w sprawie ”MUR Shipping BV v RTI Ltd.” [2022] EWHC 467 (Comm). Orzeczenie Sędziego Jacobsa dotyczyło bardzo aktualnych kwestii związanych z sankcjami USA nałożonymi na podmioty rosyjskie w związku z agresją Rosji na Ukrainę.
Konosamenty stwierdzające przyjęcie ładunku na statek (tzw. konosament załadowania, „shipped bill of lading”), który jest konosamentem na zlecenie („order B/L”) lub na okaziciela („bearer B/L”), jest dokumentem uprawniającym (legitymującym) do dysponowania tym ładunkiem i do jego odbioru („document of title relating to those goods”).
W naszym opracowaniu Czarter na czas – przekazanie statku czarterującemu („delivery”). Część 1 rozpoczęliśmy analizę prawną, niezwykle istotnego, początkowego etapu realizacji umowy czarteru na czas (time charterparty) – przekazanie statku („delivery”) przez armatora do czarterującego. Rozważaliśmy, w szczególności, charakter prawny samego obowiązku przekazania i skutki naruszenia tego obowiązku przez armatora. W tym kontekście wyodrębniliśmy niezawinione opóźnienie od zawinionej zwłoki w przekazaniu statku.
W umowach czarteru na czas standardowo znajduje się postanowienie określające czas i miejsce, w którym winno nastąpić wydanie statku (delivery) czarterującemu przez armatora. Nie wolno zignorować tego formalnego postanowienia umownego. Jak wyjaśnił to późniejszy Lord, sędzia Roskill w sprawie „Cheikh Boutros Selim El-Khoury v Ceylon Shipping Lines Ltd.” (The Madeleine) – „It is, of course axiomatic that in a time charter (…).
Kwestia „kar umownych” w umowach o budowę statku to jedno z kluczowych zagadnień kontraktowych. W niniejszej części kontynuujemy nasze rozważania oparte na angielskim systemie common law [zob. Część 1, Część 2].
Zgodnie z prawem angielskim, co do zasady, na czarterującym spoczywa bezwzględny obowiązek umowny dostarczenia ładunku do przewozu. Jak wyraźnie podkreślił to precedens „Triton v Vitol” (The Nikmary) [2003] EWCA Civ 1715 [2004] 1 Lloyd’s Rep. 50 – „In absence of express stipulations it is the absolute no-delegable duty of the charterer if he can legally do so, to furnish a cargo according to the charter.”
W dotychczasowych naszych opracowaniach, w szczególności Konosament jako dowód na okoliczność danych ładunkowych, zajmowaliśmy się wartością dowodową ładunkowych zapisów konosamentowych oraz wynikającą z tego ewentualną odpowiedzialnością kontraktową (contractual liability, ex contractu) zarówno w ujęciu common law, jak i Reguł Hague-Visby (w formie przyjętej w COGSA 1971/1992).
Zgodnie z polskim prawodawstwem ubezpieczenie jachtu wykorzystywanego do celów rekreacyjnych jest dobrowolne. Wielu właścicieli tego rodzaju jednostek pływających decyduje się jednak na zakup ubezpieczenia ze względu na istnienie szerokiego zakresu potencjalnych zagrożeń towarzyszących żegludze morskiej.
Angielski Sąd Apelacyjny w bardzo reprezentatywnym składzie (Lord Geoffrey Vos (MR), Lord Baker (J), Lord Popplewell (J)) przyniósł długo oczekiwane rozstrzygnięcie w sprawie „Shanghai Shipyard Co. Ltd v Reignwood International Investment (Group) Company Limited” [2021] EWCA Civ 1147.
Dzień Dostawcy MFW Bałtyk 2 i 3 już we wrześniu
European Energy zainteresowane rozwojem zielonych paliw w ramach polskiego programu offshore
Utworzenie parku narodowego w Dolinie Dolnej Odry ma wspierać turystykę i ochronę przyrody
Pekao: przy utrzymaniu wysokich cen transportu morskiego inflacja bazowa będzie wyższa o 0,3 pkt. proc.
PERN przyśpiesza w obsłudze cystern kolejowych
PSSE wspiera "Innowacje dla Bezpieczeństwa Polskich Granic" dołączając do IDA Bootcamp 2024