Norweskie władze poinformowały, że w ubiegły piątek w skład jej straży wybrzeża (Kystvakten) wszedł trzeci okręt patrolowy typu Jan Mayen, KV Hopen (W 312). Z racji na swoje rozmiary seria jest jedną z największych w swojej klasie.

Wcielenie do służby kończy budowę i dostarczanie trzech okrętów patrolowych do Straży Wybrzeża Norwegii, co zostało rozpoczęte od zamówienia w 2018 roku. Do służby zostały wprowadzone na początku 2023 roku KV Jan Mayen (W 310) oraz w październiku ub. r. KV Bjørnøya (W 311). Ich łączny koszt wyniósł 8 mld koron norweskich (ponad 3 mld zł). W zamierzeniu jednostki te miały zastąpić starsze, wycofywane patrolowce typu Nordkapp, zbudowane w latach 80-tych XX wieku. Za projekt okrętów odpowiadała Norweska Agencja Materiałów Obronnych wspólnie z LMG w Bergen, w oparciu o wymagania służb morskich. Kadłuby zostały zbudowane przez stocznię Vard Shipyards Romania w Tulcea, a po dostarczeniu do Vard Langsten zostały wyposażone w kluczowy sprzęt oraz uzbrojenie.

O chrzcie Hopen informowaliśmy w czerwcu tego roku w tekście pt. "Krążownik" wśród patrolowców? Chrzest wyjątkowej jednostki dla Straży Wybrzeża Norwegii mającej wyporność 10 tys. ton. Patrolowce serii Jan Mayen zaliczają się do największych w swojej klasie. Mogą przewozić zapasy pozwalające im na prowadzenie działań bez zawijania do portu przez 60 dni. Długość OPV wynosi 136,4 metra długości, a wyporność sięga 9 800 do nawet 10 000 ton. To czyni je większymi nawet od niejednego okrętu klasy niszczyciel. Załoga tego kolosa liczy 100 osób. Patrolowiec tego typu osiąga prędkość do 22 węzłów. Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne MTU 20V 8000 M91L o mocy 10000 kW. W skład wyposażenia wchodzą radary TRS-3D/32 i CEROS 200 Tracker, sonar SS1221, system monitoringu na podczerwień podczerwień EOS 500 z dalmierzem laserowym, system dystrybucji danych nawigacyjnych i obliczeniowych Netans i zintegrowany system komunikacji TactiCall od Saab AB. 

Patrolowcom postawiono surowe wymagania dotyczące właściwości oceanicznych, wytrzymałości, stabilności, dostępności dla śmigłowców, czujników oraz zdolności komunikacyjnych i kontrolnych. Wybór technologii wiązał się z położeniem nacisku na rozwiązania zorientowane na środowisko.  Kadłub jednostki posiada klasę lodową, co ma potwierdzać zdolność do poruszania się w trudnych warunkach arktycznych, gdzie morza potrafią być skute lodem. Aby sprostać tak trudnym warunkom jednostki powstawały zgodnie z surowymi wymogami środowiskowymi i emisyjnymi. Wszystkie trzy wyposażono w środki przeznaczone do ochrony CBRN, tj. przed skażeniem chemicznym, biologicznym, radioaktywnym i nuklearnym. Obok klasy lodowej i nowoczesnego wyposażenia do wykonywania zadań patrolowce wyróżniają się komfortowymi warunki zakwaterowania i zdolnościami magazynowymi dla paliwa, prowiantu i innych materiałów eksploatacyjnych. 

Jak na te rozmiary uzbrojenie nie jest tak imponujące, choć pozostaje nowoczesne. To wynika z przeznaczenia, gdyż patrolowce te są przeznaczone do działań w zakresie utrzymania porządku, a nie działań bojowych, niemniej jest gotowa do współdziałania z siłami marynarki wojennej. Jako broń posiadają działo Bofors 57 mm L/70 oraz karabiny maszynowe 12,7 mm. Ponadto w wyposażeniu okrętów znajduje się lądowisko i hangar do obsługi śmigłowców Sikorsky SH-60, które mogą zostać przyjęte na pokład w liczbie dwóch sztuk. 

Patrolowce typu Jan Mayen mają stanowić bardzo ważny element systemu ochrony interesów państwa w jego strefie ekonomicznej (NØS) oraz strefie ochronnej wokół wysp Svalbardu. Jednostka ma przyczynić się do wzmocnienia gotowości, zdolności i wytrzymałości formacji działającej wzdłuż jednej z najdłuższych i najbardziej rozbudowanych linii brzegowych spośród wszystkich krajów świata, mającej długość 103 000 km, wliczając w to setki wysp, a także wody terytorialne i strefy ekonomiczne Norwegii.