Korweta proj. 20385, Gremiaszczij, wchodząca w skład Floty Pacyfiku, przeprowadziła ćwiczebny ostrzał artyleryjski u wybrzeży Kamczatki, na jednym z poligonów morskich.

Jak podał rosyjski resort obrony 5 września, korweta operowała na akwenie w rejonie Zatoki Awaczy, nieopodal Półwyspu Kamczatka. Ostrzał artyleryjski miał zostać przeprowadzony zgodnie z planem szkolenia bojowego Floty Pacyfiku.

W ramach scenariusza ćwiczebnego, strzelanie odbyło się z pokładowego systemu artyleryjskiego A-190 do celu morskiego symulującego wrogi okręt. Podczas tych działań wchodzący w skład załogi zespół radiotechniczny korwety, we współpracy z obsługą armaty morskiej, przeprowadził także wysyłania wabika systemu REB z pasywnym sygnałem zakłócającym krótkiego zasięgu. Jego wykorzystanie w akcji ma służyć zapewnieniu ochrony okrętu przed wrogimi atakami rakietowymi.

Załoga rosyjskiej korwety przećwiczyła także zadania w ramach prowadzenia obrony przeciwminowej okrętu. W jej trakcie, wykorzystując wielkokalibrowe karabiny maszynowe, zniszczyła ustawione na powierzchni wody atrapy pływających min morskich.

Korweta Gremiaszczij (337) to pierwsza, duża korweta proj. 20385, serii budowanej od 2011 roku. Zaplanowano jak dotąd sześć okrętów, budowanych w stoczniach Sewernaja Verf w Sankt Petersburgu oraz OJSC Amur Shipbuilding Plant w Komsomolsku. Gremiaszczij jest jak dotąd jedyną jednostką, która weszła do służby, co nastąpiło w 2020 roku. Drugi w kolejności, Prowornyj (338), musiał zostać powtórnie zwodowany z racji na wypadek w 2021 roku, gdy doszło do pożaru na pokładzie, co wpłynęło na wydłużenie prac. Kolejne cztery okręty znajdują się w budowie, jednakże żaden z nich nie znajduje się na wodzie.

Okręt ma 106 metrów długości, 13 metrów szerokości i 2 500 ton wyporności. Załoga liczy 100 oficerów i marynarzy. Prędkość maksymalna okrętu wynosi 27 węzłów, natomiast przy zachowaniu stałej, wynoszącej 14 węzłów osiągać ma zasięg działania do 4 000 mil morskich. Na napęd składają się dwa wały CODAD, cztery silniki wysokoprężne Kolomna 16D49 o mocy 17404,84 kW. Do tego okręt posiada cztery agregaty wysokoprężne o mocy 630 kW każdy. W skład wyposażenia wchodzą system radaru morskiego i wykrywania zagrożeń powietrznych AESA Zaslon, system kontroli ognia MTK-201M3, zamontowany na dziobie okrętu sonar Zarja-M, a także sonar holowany działający w układzie niskiej częstotliwości Winietka i radar nawigacyjny PAL-N. W skład uzbrojenia wchodzą armata morska 100 mm A-190 Arsenal, dwa systemy obrony przeciwokrętowej (CIWS) AK-630, ośmiokomorowa wyrzutnia dla pocisków przeciwokrętowych i rakietowych takich jak Kalibr, Oniks, Medwiedka i Zircon, szesnastokomorowa wyrzutnia VLS Redut, dwie poczwórne wyrzutnie torped Paket NK 324 mm dla torped przeciwokrętowych i do zwalczania okrętów podwodnych, a także dwa karabiny maszynowe MTPU 14 mm, zainstalowane na cokole. Do tego dochodzą zestaw do zagłuszania (EW) TK-25-5 oraz cztery zestawy wabików PK-10. Okręt posiada także lądowisko i hangar do obsługi śmigłowca Kamow Ka-27.

Korwety proj. 20385 zaliczają się do większych jednostek nawodnych w Marynarce Wojennej Federacji Rosyjskiej. W krajowych stoczniach są budowane przede wszystkim mniejsze, mające mniej niż 1000 ton wyporności korwety i małe okręty rakietowe typu Karakurt, Bujan i Bujan-M, które choć posiadają silne uzbrojenie rakietowe, cechują się słabymi walorami obronnymi, co pokazała trwająca od lutego 2022 roku wojna na Ukrainie, w trakcie której zostało utraconych bądź uszkodzonych kilka jednostek tych typów. Historia budowy większych korwet wskazuje także na duże problemy rosyjskiego przemysłu stoczniowego, który od lat ma kłopot z budową większych jednostek i wywiązywaniem się z planowanych zamówień.

Ćwiczenia rosyjskich okrętów są pilnie śledzone przez specjalistów oraz służby państw ościennych, z racji na nieobliczalność i zarazem agresywną politykę Moskwy. W tej kwestii siły morskie, z racji na zdolności do ataków rakietowych, odgrywają istotną rolę w zakresie działań ofensywnych i defensywnych. Siły morskie Rosji z racji na porażki oraz proporcjonalnie małą ilość okrętów rakietowych mających więcej niż 2000 ton wyporności są nierzadko deprecjonowane, jednakże specjaliści przypominają o potencjale w postaci podwodnych okrętów zdolnych do ataków z użyciem pocisków balistycznych oraz możliwych atakach rakietowych w infrastrukturę krytyczną z użyciem jednostek nawodnych.