W asyście kompanii honorowej MW odbyły się, 2 października, uroczystości upamiętniające 84. rocznicę kapitulacji obrońców Helu, którzy poddali się po 32 dniach walki, będąc jednym z najdłużej funkcjonujących punktów oporu. W ten sposób uczczono pamięć o bohaterstwie polskich żołnierzy walczących w obronie polskiego wybrzeża w kampanii wrześniowej 1939.

W obchodach uczestniczyli przedstawiciele władz państwowych i samorządowych, kadry dowódczej polskiej Marynarki Wojennej i innych służb mundurowych,a także organizacji kombatanckich i patriotycznych. Oprawę wydarzenia zapewniła Orkiestra Reprezentacyjna Marynarki Wojennej. Obchody rozpoczęły się na helskim cmentarzu, przy mogile Obrońców Helu. Następnie uczestnicy udali się na uroczyste nabożeństwo w kościele parafialnym, a potem pod pomnik Obrońców Helu, gdzie miał miejsce główny punkt uroczystości. W jego trakcie delegacje złożyły wiązanki kwiatów, a także odbyło się uroczyste ślubowanie pierwszorocznych uczniów liceum Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Helu.

Uroczystość była połączona z piknikiem wojskowym na placu przy Miejskiej Hali Sportowo-Widowiskowej, podczas którego można było posilić się wojskową grochówką oraz zapoznać się z wyposażeniem, jakie używa dziś wojsko, w tym pojazdami. Ponadto w Porcie Morskim zwiedzający mogli wejść na pokład jednego z okrętów 3. Flotylli Okrętów.

***

Trwająca od 1 września do 2 października obrona Helu była najdłużej broniącą się polską placówką podczas obrony Wybrzeża podczas kampanii wrześniowej. Polskie oddziały były ostrzeliwane od strony morza przez pancerniki Schleswig-Holstein i Schlesien oraz atakowane od strony Władysławowa przez niemiecką piechotę i lotnictwo. Obroną Rejonu Umocnionego Hel dowodził późniejszy dowódca MW kadm. Włodzimierz Steyer. Półwyspu broniło 3 tysiące marynarzy i żołnierzy, wspieranych przez okręty marynarki wojennej: niszczyciel ORP Wicher, stawiacz min ORP Gryf, dywizjon trałowców oraz pięć okrętów podwodnych. Pomimo odcięcia 11 września od reszty polskich jednostek wojskowych kontynuowano obronę. Kapitulację podjęto dopiero z powodu wyczerpania zapasów żywności i amunicji oraz braku szans na uzyskaniu wsparcia od innych, wciąż walczących polskich oddziałów.