Wraz z powstaniem terminala instalacyjnego offshore w Świnoujściu, powierzchnia Polski wzrośnie o 1,25 ha. PORR S.A., główny wykonawca morskiej części inwestycji, udostępnił rzadkie ujęcia z przebiegu realizowanych prac.

Budowa terminala w Świnoujściu to część kluczowego dla polskiej gospodarki projektu transformacji energetycznej w kierunku wykorzystania źródeł odnawialnych, w szczególności z morskich farm wiatrowych. Po zakończeniu budowy będzie jednym z najnowocześniejszych tego typu obiektów w Europie. Umożliwi instalację ponad 80 morskich turbin wiatrowych rocznie i będzie obsługiwać nie tylko projekty Grupy Orlen, ale również stworzy dogodne warunki dla innych deweloperów.

Za budowę terminala odpowiadają wspólnie Orlen Neptun II oraz Zarząd Morskich Portów Szczecin i Świnoujście. Projekt wykonało gdyńskie biuro Wuprohyd, specjalizujące się w infrastrukturze portowej i budowlach hydrotechnicznych.

ZMPSiŚ do realizacji części hydrotechnicznej zadania wybrał PORR S.A. Funkcję inżyniera kontraktu sprawuje Sweco Polska. Roboty budowlane w części lądowej Orlen Neptun powierzył spółce Budimex, która niedawno informowała o zaawansowaniu prac na poziomie 50 proc.

W ramach morskiej części inwestycji PORR wykonuje elementy portowej infrastruktury terminala, aby przystosować go do obsługi statków typu jack-up, wykorzystywanych do transportu potężnych turbin, które po wstępnym zmontowaniu na nabrzeżu będą dostarczane drogą morską na miejsce instalacji. Terminal umożliwi również składowanie innych ładunków o ponadstandardowych gabarytach i wadze.

Spółka rozbudowuje nabrzeża nr 1 i 2. Pogłębia także tor wodny na odcinku od obrotnicy Mielińskiej do nowego terminala. Przygotuje również konstrukcję nabrzeża nr 3 na długości ok. 300 metrów, co w przyszłości pozwoli na dalszy rozwój portu. Nabrzeża nr 1, 2 i 3 będą wobec dzisiejszych wysunięte na akwen Świny, będą dysponowały głębokością techniczną 12,5 m.

• Nabrzeże nr 1 o długości 249,2 m i nośności użytkowej 50 kN/m² dedykowane będzie obsłudze statków typu WTTV (Wind Turbine Transport Vessel) o parametrach: dł. 220 m, szer. 50,0 m, zanurzenie 11,0 m.
• Nabrzeże nr 2 o długości 245,8 m i nośności użytkowej od 50 kN/m² do 250 kN/m², wyposażone w 10 stanowisk do scalania wież turbin wiatrowych o nośności 500 kN/m², będzie przeznaczone do obsługi statków typu WTIV typu jack-up o długości do 170 m i szerokości do 60 m.
• Nabrzeże nr 3 będzie miało długość 293,1 m i powierzchnię wynoszącą ok. 32 030 m². Na tym terenie zostanie wykonane umocnienie brzegu w celu zalądowienia, a w późniejszym etapie inwestycji planowana jest budowa nabrzeża do obsługi statków.

Orlen Neptun zapewnia, że nowe nabrzeża będą charakteryzowały się ponadstandardowymi jak na warunki portowe parametrami technicznymi, głównie w zakresie dopuszczalnych obciążeń użytkowych. Pozwoli to na wstępny montaż wież turbin wiatrowych o wysokości ponad 100 metrów i masie około 1000 ton każda.

W rezultacie w pierwszym etapie inwestycji powstaną nowe nabrzeża o długości około 500 m i głębokości technicznej 12,5 m. Będą to nabrzeża z dziesięcioma stanowiskami do wstępnego montażu wież. Będzie do nich prowadził nowy tor podejściowy o głębokości 12,5 m i szerokości 140 m. Na lądzie powstaną place składowe, co pozwoli na obsługę do 80 turbin wiatrowych rocznie o mocy 15 MW każda. Zakończenie prac planowane jest na przełomie 2024 i 2025 roku, w przyszłym roku wystartować ma działalność operacyjna. 

Budowa przebiega zgodnie z harmonogramem, jednak zaczęła się o pół roku za późno, by zmitygować wszystkie ryzyka, które mogą pojawić się podczas prac. Orlen zdecydował się zatem na wykorzystanie do realizacji swojego pierwszego projektu, Baltic Power, portu w Rønne na duńskiej wyspie Bornholm. Świnoujście nie będzie portem instalacyjnym dla pierwszej polskiej morskiej farmy wiatrowej na żadnym etapie jej budowy. Posłuży jednak do budowy kolejnych.

Jest to pierwszy i póki co jedyny terminal instalacyjny w Polsce, który jest w trakcie budowy (drugi planowany jest w Gdańsku). Orlen nie wyklucza udostępnienia terminalu innym deweloperom jako portu instalacyjnego lub marshallingowego, nie tylko na potrzeby projektów realizowanych na Bałtyku, ale również na Morzu Północnym.